Colombia, te quiero

Buenas,

De afgelopen 5 weken heb ik zoveel meegemaakt dat ik nu makkelijk 10 bladzijdes kan typen. Maar dat doe ik niet hoor. Ik ga nu een verkorte versie van mijn Colombia avontuur schrijven.

Op Donderdag 7 februari vertrokken Judith, Norina, Silvana en ik naar Colombia. We vertrokken vroeg, want we wilden niet in Zuid Colombia rijden in de nacht, dat werd ons door verschillende instanties en mensen sterk afgeraden. Maar zoals dat altijd gaat, namen de grenscontroles heel wat tijd in beslag en uiteindelijk konden we pas rond 4 uur ´s middags vertrekken. Onze eerste stop zou de stad Popayan zijn, maar we twijfelden of we niet in Pasto moesten stoppen, want de panamericana weg tussen Pasto en Popayan is de meest gevaarlijke weg van Colombia. Maar bij de busterminal zeiden ze dat we Popayan wel konden halen voor 9 uur, dus we dachten: oké, dat kan nog wel. Dus wij gingen op weg naar Popayan. De weg tussen Pasto en Popayan mag dan wel de gevaarlijkste weg zijn, maar het is ook de meest mooie en indrukwekkende weg die ik ooit heb gereden. Je begeeft je tussen enorme groene bergen en diepe afgronden vlak naast de bus. Het werd langzaam donker en dan pas zag je dat er echt niemand woont, want er waren geen lichtjes op de bergen. Maar goed, nu komen we op het punt waarom deze weg zijn naam ´gevaarlijk´ eer aan doet. Het was ondertussen donker en ineens stopte de bus ergens in de middle of nowhere. Op de tegenliggende weg stond voor ons een vrachtwagen stil. Een jongen naast ons in de bus ging vragen wat er aan de hand was en toen bleek dat er vlak voordat wij arriveerden een man was geweest, die 5 gunshots op de voorruit van de vrachtwagen had gelost, de auto had geplunderd en toen was verdwenen in het donker. De bestuurder was gelukkig ongedeerd, maar toen we goed keken zagen we echt 5 kogelgaten in de voorruit zitten. Toen werd ik eigenlijk wel een beetje bang, want die man liep dus nog steeds ergens rond. We moesten heel lang wachten, maar toen konden we gelukkig door. Ondertussen hadden we besloten om maar in een keer naar Cali te gaan, we waren nu toch al in de nacht aan het rijden en het was ondertussen al 1 uur en we waren nog steeds niet in Popayan.
In Cali kwamen ´s ochtends om 5 uur aan. We gingen naar een leuk hostel en we vielen meteen in slaap. De volgende dag hebben we een beetje door Cali gelopen. En ´s avonds was er een salsales in het hostel en daarna gingen we met alle mensen naar een salsaclub. Om 12 uur ´s nachts was ik jarig en er werd gezongen en het was super leuk! De volgende morgen werden we wakker van een aardbeving. In een stapelbed is dat goed te voelen. En daarna lekker ontbijten en we besloten toen trouwens in 2 minuten om uit te checken en die avond verder te reizen. Ik kreeg een verjaardags kadootje van mijn reisvriendinnetjes en eigenlijk hebben we die dag niet zo heel veel gedaan. We probeerden het wel, maar in Cali is niet heel veel te doen.

Onze volgende stop was Manizales in de zona cafetera. We bezochten een koffiefarm waar we heerlijk hebben gegeten en leuk hebben gepraat met de eigenaren. Verder vond ik Manizales maar een lelijk stadje.

Daarna gingen we naar Medellin. Heerlijke stad. We deden een tour over Pablo Escobar, grootste drugsman ever. Heel interessant. Het drugsverleden, gaf Medellin een heel interessante, geheimzinnige sfeer somehow. De 3e dag gingen we met de bus naar Guatape, waar een rare enorme rots midden in het landschap ligt en er liggen mooie meren omheen. Ook een leuk dorpje met gekleurde huisjes.

In Medellin besloten we te vliegen naar Cartagena, aan de kust. Midden in de nacht kwamen we aan en er was totaal geen hostel te vinden die nog plek hadden. We hebben echt 2 uur in de hitte gezocht met onze backpacks en we waren kapot. Uiteindelijk kregen wat mensen in een hostel medelijden met ons en we mochten op de vloer slapen in de receptie. Dat was wel een leuke ervaring. De volgende dag zochten we een andere plek. Ook heel leuk, want ´s avonds speelden we Uno met allemaal mensen en gingen we op een plein met een gitaar zingen. De volgende twee dagen hebben we aan het strand doorgebracht en in de oude stad rondgelopen. De oude stad was koloniaal en ontzettend gezellig. De nieuwe stad bestaat trouwens uit allemaal witte flats aan het strand. Had ook wel iets.

Vanuit Cartagena namen we een boot naar Playa Blanca. Daar aangekomen verkeerden we ons echt in het paradijs. Helderblauw water, witte stranden, palmbomen en helemaal niks. Alleen een aantal bamboe-hostels en wat bamboe-restaurantjes. We vonden een leuk hostel, met 4 hangmatten direct naast de zee. Er was geen vloer, alleen zand. En de eigenaar, een jonge jongen, was geweldig grappig! Overdag waren er veel toeristen, maar ´s nachts was er bijna niemand. En dan ging iedereen die er wel was naar een bar om te dansen te vieren. Heel gezellig. We deden eigenlijk helemaal niks daar. We stapten om een uur of 12 ´s middags uit onze hangmatten en sprongen dan meteen de zee in. Dan aten we wat, gingen jugos (vers sap) drinken en dan zonnen, zwemmen, zonnen, zwemmen, eten, slapen. Verder niks. Heerlijk. Na 3 dagen gingen we terug naar Cartagena. En we gingen daarna door naar Santa Marta. Ook aan de kust. Santa Marta was te heet (41 graden) en te druk voor mij. Het hostel was geweldig, maar ook heel heet. Wel een zwembad gelukkig. We besloten niet heel lang te blijven en we namen de bus naar Parque Tayrona, een groot nationaal park aan de caribische kust. We werden daar afgezet en we moesten 2 uur door de hitte lopen, met allemaal tassen en flessen met eten en drinken. We moesten veel klimmen en het was een beetje zwaar, maar de natuur en het uitzicht waren prachtig. We zagen trouwens een capibara. We stopten bij een camping aan het strand en daar hebben we die avond op een echt vuur spaghetti gekookt en we speelden spelletjes en daarna vielen we in slaap in onze hangmatten. De volgende dag liepen we verder naar de tweede camping. We stopten af en toe om te zwemmen in een van de prachtige baaien die we tegenkwamen en ´s nachts sliepen we weer in hangmatten aan het strand. De volgende dag begonnen we aan onze terugreis. We dachten dat het niet zo lang zou duren. Onze eerste stop zou ´Pueblito´ zijn (wat dorpje betekent), dus wij bedachten dat we daar vers water konden kopen en een jugo konden drinken. En nu komen we bij een van de hoogtepunten van Parque Tayrona. De weg tot het Pueblito was een pad van allemaal rotsen naast elkaar. Je moest jezelf optrekken aan boomwortels en soms was een rots zo stijl en hoog dat ik echt dacht dat ik het niet zou halen, met mijn slippers. Uiteindelijk is het wel steeds gelukt met blote voeten, maar het was een heus avontuur. Ook sprongen er apen boven onze hoofden. Ik vond het geweldig! Ik had zo 5 uur kunnen doorklimmen. Maar ik was ook kapot en toen zagen we eindelijk een bordje met ´Pueblito´. We hadden dorst en waren zo blij. Maar toen we er echt aankwamen bleek het een ruine te zijn, met alleen wat stenen trappen en wat funderingen van huizen. We waren zo teleurgesteld en moe. Er zat 1 jongen met wat water en we vroegen hoe ver het was naar de highway. En toen zei hij 2.5 uur... Vanaf toen ging het wat minder met ons allemaal. We dachten dat het na het dorpje nog heel kort zou zijn, maar nee dus. Het was ook nog eens veel zwaarder. En warmer. Ik moest soms bijna huilen van ergernis. Het hoogtepunt was toen we dachten dat er weer een capibara in de struiken zat, maar toen bleken het 3 kippen te zijn. Toen we aankwamen bij de highway was ik zooo blij en helemaal kapot en bezweet. We aten wat lokaal voedsel (rijst, kip, salade, yuca) en toen namen we de bus naar Palomina (staat bekend om non-toeristische mooie stranden). We sliepen weer in hangmatten, na te hebben gegeten met wat andere leuke reizigers. En de volgende dag werden we allemaal ziek wakker. Het was echt een hel en we besloten dat we terug zouden gaan naar Santa Marta om in een echt bed te kunnen uitzieken. Twee dagen later ging het beter en konden we door.

De nachtbus naar San Gil, waar we hebben geparaglide. En toen verder naar Bogotá. In Bogotá zijn we, na een theatervoorstelling in het grootste theater van Bogotá, meteen die zaterdag uitgegaan op de 41e verdieping van een Hilton hotel. We lazen in de lonely planet wat over ´een sjieke dresscode, anders kom je niet binnen´(vóór ons werden er mensen weggestuurd), maar wij kwamen aan met all stars en afgetrapte spijkerbroeken en we kwamen wel binnen. Dat is 1 van de voordelen van het gringa-zijn. Binnen voelden we ons wel wat misplaatst tussen de hoge hakken en de jurkjes, maar dat ging snel over. Een drankje koste daar trouwens 10 dollar!!! Ondanks dat hadden we een heerlijke nacht.
De volgende morgen hebben we 2 vlooienmarkten afgelopen. Het was geweldig en relaxed. Bogotá heeft mijn hart veroverd.
Met pijn in mijn hart zijn we na 2 dagen verder gegaan, naar Neiva. Voor de zoveelste keer moesten we lang wachten op een bus en toen zijn we allemaal op een bankje in slaap gevallen. Om 4 uur in de morgen ging er eindelijk een bus naar de Dessierto de Tatacoa, ons doel. We konden logeren op een boerderij, bij een hele lieve familie. En we deden een tour door de woestijn. Het is een rare woestijn, met rood zandsteen en allemaal figuren erin, zoals de grand canyon, maar dan kleiner. Het was indrukwekkend mooi. Het was in de middag iets van 40 graden (grappig contrast met de 14 graden van Bogotá) en we waren zo blij toen er een soort van zwembad was. Verder was het lekker relaxed daar, we hebben nog wat leuke Colombiaanse vrienden daar gemaakt en verder deden we lekker rustig aan.

Toen kwam ons volgende probleem. Door een staking van de koffiefarmers waren alle wegen verder naar het Zuiden van Colombia bezet (de koffiemensen wilden meer geld voor hun koffie) We konden in geen mogelijkheid dus verder naar het Zuiden, wat we wel graag wilden, want de andere drie meisjes moesten een vlucht halen vanuit Quito. We besloten terug te gaan naar Bogotá (YES), want vanuit daar konden we meer. Maar het schoot niet op en mensen vertelden ons dat de volgende gesprekken tussen de regering en de koffiefarmers pas over 9 dagen zou zijn. Na 2 dagen besloten we een vlucht te boeken voor 238 dollar, naar Pasto (niet eens anderhalfuur vliegen). Hartstikke veel geld, maar we hadden geen keus. En de prijzen liepen alleen maar op. Wij hadden geboekt en de volgende morgen hoorden we dat de wegen weer vrij waren. We baalden echt. We hadden nog een paar leuke dagen in Bogotá en toen gingen we met het vliegtuig naar Pasto. Een enge vlucht, want we konden eerst niet landen door de mist.. en we waren al bijna bij de grond en toen steeg het vliegtuig weer op.. heel eng moment. Ze zeiden dat we misschien in Cali moesten landen, maar toen ging de piloot het nog eens proberen. Ik hield m´n hart vast. Maar het lukte. Toen we veilig en wel geland waren zag ik pas dat de landingsbaan op een rots tussen twee afgronden was. Eng!

Toen gingen we met een bus terug naar de grens en van daaruit terug naar Quito. Colombia was in 1 woord: geweldig. Ik heb van alles genoten en we waren met z´n vieren echt een superleuke groep en we hadden nooit ruzie. Ik ga het nooit vergeten en het is een supermooie herinnering.

In Quito konden we bij Carlos logeren. We hadden hem eerder al ontmoet en hij is heel aardig. We hadden nog een paar leuke dagen met filmavondjes en het bezoeken van marktjes met z´n vieren. Maar toen gingen Judith en Norina weg naar de Galapagos. Een verdrietig afscheid.. En de volgende dag vertrok Silvana, terug naar huis. Heel verdrietig. En nu is Carlos ook weg als begeleider naar een kamp voor kinderen. En ik ben alleen. Maar het gaat goed. Ik vertrek vanavond naar Peru, een reis van 60 uur in een bus. En ik ken in Cusco al iemand waar ik terecht kan en ik ga weer spaans leren in Cusco. Dus het komt goed. Ik heb wel weer zin in een nieuw avontuur. Ookal is het een beetje lastig om weer helemaal opnieuw te beginnen, na 3 maanden met leuke mensen om me heen. Maar ja, dat hoort ook bij het reizen.

Hmm... het is toch een lang verhaal geworden, sorry ;)
Ik hoop dat in Nederland alles goed gaat en eindelijk de lente gaat aanbreken!

Jullie horen van me in Peru. Ciao!